In de sunnah is het bekend dat de profeet (vrede en zegeningen zij met hem) leunde op een stok of iets soortgelijks tijdens het geven van een preek [1]. Imam Malik zegt hierover: “Het is een traditie van de vorige generaties.” (Imam Malik verwijst hiermee naar de twee generaties die hem voorgingen: de Sahaba en de Taabi’ien).
Ook zei hij: “Het is aangeraden voor imams op de preekstoel om te leunen op stokken. En dit is wat we altijd hebben gezien en gehoord.” Waarop hem werd gevraagd: “Is de pilaar van de preekstoel genoeg of dient het een andere stok te zijn?” Waarop hij antwoordde: “Het moet een andere, aparte stok zijn.”[2]
Ook zei Imam ash-Shafi’i: “Het heeft ons bereikt dat de profeet tijdens zijn preken op een stok leunde. (…) En ik houd ervan dat degene die preekt ook op iets leunt”. Ook de wetschool van Imam Ahmed sluit zich aan bij deze uitspraak.
De wijsheid achter deze sunnah is dat de prediker er meer concentratie, stabiliteit en kracht mee vindt tijdens het preken. Enkele onwetenden denken dat het een kenmerk is van loyaliteit aan de sunnah om het juist niet te gebruiken. Het behoort onder andere hierdoor tot één van de verlaten sunan binnen de moskeeën vandaag de dag.
Binnen de Hanafi wetschool bestaan er meer gedetailleerde uitspraken over deze sunnah. Zo zeggen zij dat binnen de steden die middels strijd onder islamitisch bewind gevallen zijn, een zwaard als leunvoorwerp kan worden gebruikt. Binnen de steden die zonder strijd onder islamitisch bewind terecht gekomen zijn, kan er op een stok worden geleund.
[1] Overgeleverd in Abu Dawud en de Musnad van imam Ahmed met een goede keten
[2] Al-Mudawanah
Sheikh Ilyas el Yousfi