Vraag:
Tijdens Marokkaanse bruiloften verrichten de vrouwen de Zaghradah (Djwaroe) en spreken zij bepaalde lofprijzingen over de Profeet (vrede zij met hem) uit. Een voorbeeld van deze lofprijzingen is de bekende: “Slaat was-Slaam ʿlaa Rasoelillaah…” Is hier religieus gezien iets op tegen?
Antwoord:
De Islam schrijft ons voor om een huwelijk bekend te maken en dit te vieren door middel van plezier en vermaak. Het tonen van blijdschap bij dit soort gelegenheden is een natuurlijke, menselijke drang. Daarom biedt de Islam de mensen de ruimte om hun blijdschap op een toegestane manier te laten zien. Toen ʿAa’ishah, de vrouw van de Profeet (vrede zij met hem), een bruid gereedmaakte voor haar man, zei de Profeet (vrede zij met hem) tegen haar:
“O ʿAa’ishah, hebben jullie niets bij je waarmee plezier kan worden gemaakt? Want de Ansaar (oorspronkelijke inwoners van Medina) houden van plezier.”
(al-Boekhaarie)
Ook zei de Profeet (vrede zij met hem):
“Het verschil tussen Halaal en Haraam is (het slaan op) de Doeff[2] en het maken van geluid (door het zingen van liederen) tijdens een huwelijk.”
(at-Tirmidhie)
Het behoort dus tot de Soennah om ruchtbaarheid te geven aan een huwelijk door middel van het slaan op de Doeff, het geven van felicitaties en het zingen van onschuldige liederen. Imam al-Moebaarakfoerie zei:
“Volgens mij, en Allah weet het het beste, wordt met ‘geluid’ in de (voorgaande) overlevering gedoeld op het toegestane gezang, want het zingen middels (het slaan op) de Doeff is geoorloofd tijdens bruiloften.”
(Toehfat ul-Ahwadhie; boekdeel 6, blz. 209)
Onder toegestaan gezang wordt alles verstaan wat vrij is van verboden teksten en muziekinstrumenten. Voorbeelden van verboden teksten zijn het aanroepen van anderen dan Allah en het roemen en rechtvaardigen van zonde en verdorvenheid. Imam ash-Shaafi’ie zei hierover:
“Dichtteksten zijn net als alle andere teksten. Het goede daarvan is goed en het slechte daarvan is slecht.”
(As-Sunan al-Kubra van imam al-Bayhaqi, boekdeel 10, blz. 237)
Wat betreft de tekst die vaak tijdens Marokkaanse bruiloften wordt voorgedragen, namelijk: “Slaat was-Slaam ‘laa Rasoelillaah, laa Djaah illa Djaah sidnaa Moehammad. Allah m’aa al-Djaah al-ʿalyi” oftewel:“Vrede en zegeningen zij met de Boodschapper van Allah. Er bestaat geen (hogere) positie dan de positie van onze meester Mohammed. Allah is met deze hoge positie.”, hier is niets op tegen. Het betreffen slechts lofprijzingen en huldes aan het adres van onze Profeet Mohammed (vrede zijn met hem). Het is niet juist wat sommige mensen beweren, dat deze teksten Shirk (afgoderij) of Bidʿah (religieuze innovatie) impliceren. Sheikh Mawloud as-Sarierie zegt hierover:
“Wat betreft deze uitspraak, hier is niets op tegen. Ook het zeggen ervan tijdens bruiloften is geen probleem, zolang dit maar onder vrouwen gebeurt en niet gepaard gaat met valse overtuigingen.”[3]
Een ander fenomeen dat zich vaak voordoet tijdens Marokkaanse bruiloften is de zogenoemde ‘Zaghradah’. Dit is een lang, trillend, hooggestemd geluid dat door vrouwen wordt geproduceerd als blijk van blijdschap. Deze Zaghradah is een eeuwenoude traditie in Marokko en kan geschaard worden onder toegestaan gezang.
Imam al-ʿAdawie zegt in zijn uitleg van het boek ‘ar-Risaalah’ van imam Ibnoe Abie Zayd al-Qairawaanie, boekdeel 2, blz. 522:
“Als je mij vraagt of zoiets als Zaghradah, die in onze tijd wijdverspreid is, als plaatsvervanger kan optreden voor de Doeff, dan zeg ik ‘ja’.”
En Allah weet het het beste.
[1] Een tamboerijn zonder belletjes.
[2] Persoonlijke communicatie.
Sheikh Ilyas el Yousfi